Soms vraag ik cliënten om hun ervaring op papier te zenden. Hieronder een kleine selectie. Daarnaast heb ik zelf drie verhalen verteld over mijn werk.

reacties cliënten

2015 directeur Rijkswaterstaat:

Met mij gaat het prima en je liefdevolle lessen blijven hun werk doen. Ik ben nog altijd geen stralende zon maar inmiddels wel een flinke spaarlamp.  

 

F. Hogenkamp, Afdelingshoofd Rijkswaterstaat

Te veel werk, zaken die niet lopen zoals je dat wilt, en dan is werken ineens wat minder leuk dan ik gewoon was. Van een collega kreeg ik het advies eens kennis te maken met Netty Versloot; wellicht dat zij me wat kon helpen.

En dan kom je in haar buitenhuis: een oase van rust, een slapende hond in de hoek, goede koffie en tegenover je een vriendelijke, belangstellende dame die je werkelijk niets kunt wijsmaken. Ik weet echt niet meer waar die eerste kennismaking over ging, maar ik stapte wel met een heel ander gevoel weer in de auto. We hebben nog een aantal keren gesproken waarbij het was alsof ik wegwijs werd gemaakt in mijn eigen gebruiksaanwijzing en ‘m ook wat kon herschrijven. Daar kan ik wat mee, elke dag weer.

 

 

2015 Paula, coach trainer 

Dank je wel dat jij in mij ziet, wat ik nog niet zag maar waar ik steeds meer mee ga doen.

 

Een geschiedenis uit het bedrijfsleven

Drie vrienden, jonge mannen nog, beginnen samen een bedrijf. Ze zijn slim, gedreven en hebben een goed product.

De zaak is klein maar loopt goed. Ze groeien. De drie mannen zijn vrienden en respecteren elkaar enorm. Maar er is een probleem: ze verdienen niets. Ze leven van een piepklein salaris en vinden dat de eerste jaren geen probleem. Langzaam maar zeker gaat het toch irriteren. Vooral om dat een van de drie enorm veel geld wil investeren in het nog meer verbeteren van de automatisering. Ze dreigen vast te lopen. Omdat ze vrienden zijn, durven ze niet alles uit te spreken wat er leeft. Ze willen elkaar niet beschadigen en langzaam maar zeker neemt de spanning toe.

Aanpak

Na een gesprek met ieder apart zijn we ‘het bos Ingegaan’. We hebben de communicatie patronen bloot gelegd en heel voorzichtig zijn ook de irritaties uitgesproken. Afspraken zijn gemaakt, over investeringen zijn ze het eens geworden en vol goede moed zijn ze weer aan de slag gegaan. Sindsdien houden wij regelmatig een sessie om alles weer eens helemaal uit te praten. De agenda wordt steeds leger en het begint meer te lijken op een bijeenkomst om het feest van ‘het samen ondernemen’ te vieren.

Hoewel het patroon van conflict vermijden nog bestaat, laten de drie vrienden nu de situatie niet meer uit de hand lopen. Ze zijn nu zo groot gegroeid dat ze een zakelijk directeur erbij hebben. De omzet en de winst is gestegen. En, heel belangrijk, ze zijn nog steeds de beste vrienden.

 

Twee directeuren

Jaren lang hebben de twee een hoogwaardig technisch bedrijf  dat ze samen runnen. De omzet is goed, de klanten tevreden maar een van de twee voelt zich niet lekker. Hij heeft het idee dat de andere maat de baas probeert te spelen en hem met nare personeel klusjes op zadelt. Hij wil helemaal geen klusjes met personeel maar hij wil zich inhoudelijk richten op zijn technische vak.  

Hij komt bij mij met de vraag of deze slechte relatie aan hem ligt en wat hij zou kunnen doen alvorens hij, al is het met pijn, de zaak verlaat. Zo wil hij niet verder.

Het werd mij snel duidelijk dat wanneer hij over zijn maat sprak, hij zijn zelfvertrouwen kwijt was. De lange sterke man werd ineens klein en afhankelijk.

We hebben dat besproken en uitgepuzzeld waar dat idee vandaan kwam. De volgende keer kwam hij terug en vertelde dat alles veranderd was. Hij voelde zich niet meer de minste en werd dus ook niet meer zo behandeld. Oude patronen uit zijn jeugd werden bij hem manifest wanneer iemand een beetje autoritair tegen hem optrad. We hebben nog drie gesprekken gevoerd om de zaak te verdiepen en zijn innerlijke kracht te laten toenemen. Zijn  maat heeft nooit geweten dat hij bij een coach was geweest.

 

Persoonlijke coaching historie: fysiek ziek

Een slimme mooie jonge vrouw wordt via de bedrijfsarts naar mij verwezen. Ze heeft longklachten en is voortdurend moe. Om dat ze net een nieuwe baan heeft, wil ze graag goed  presteren. Dit komt haar dus helemaal niet uit. Ze is boos, verdrietig en terneergeslagen. Van een longarts krijgt ze prednison waardoor de klachten wat minder worden. Maar ze maakt zich zorgen omdat bij elk bezoek de dosis wordt verhoogd.

Ze kan nog maar halve dagen werken. De andere helft hangt ze lusteloos op de bank. 

In een serie gesprekken hebben we de betekenis van de longproblemen uitgezocht. Angst om invalide te worden speelde een grote rol. Ook haar perfectionisme en het gevoel te falen deed haar geen goed. Ze voelde zich compleet slachtoffer van haar ziekte en was de controle over haar leven kwijt. Langzaam maar zeker heeft ze de controle teruggenomen. Toen ze de boosheid over haar gezondheid had verwerkt en haar ziekte kon accepteren zijn we de activiteiten gaan opbouwen volgens een strak, gedragsmatig schema. 

Na drie maanden zwom ze elke dag 20 minuten en ging weer meer uren per dag aan het werk. Ze werkt inmiddels hele dagen. Wel zal ze voorlopig nog veel aandacht moeten besteden aan haar prestatie vermogen en niet meer hooi op haar vork nemen dan ze aankan.

 

De huilende man

Een intelligente  man van 40+ komt bij mij op aanraden van een goede vriend. Op mijn vraag ‘Wat kan ik voor u doen?’ volgt een huilbui:  Mijn huwelijk is niets meer waard, mijn kind is gehandicapt en mijn baan is vreselijk. Ik kan er niet meer tegen en de reden dat ik nog leef is mijn kind.

Door alle zorgen en verdriet had hij de laatste jaren waanzinnig hard gewerkt. Hij was compleet uitgeput en was ook vergeten om ook maar een klein beetje voor zich zelf te zorgen. Wat hij leuk vond deed hij niet meer. Hij deed alleen nog maar plichten en taken.

Dat is over het algemeen een goed concept om burn out te raken en de schuld van al die ellende bij anderen te leggen. Heel langzaam maar zeker begon hij in te zien dat het leven wat hij nu leidde, niet het leven was dat bij hem paste. Dat hij zich als slachtoffer gedroeg en dat helemaal niet wilde. Toen hij bereid was om de verantwoordelijkheid voor zichzelf en zijn gezin weer op te nemen zijn we begonnen om weer eigen dingen in zijn leven in te bouwen. Zelf actie nemen in plaats van zaken van een ander te verwachten.

Zijn vrouw stond versteld van de verandering en ging ook weer wat meer rekening met hem  houden. Op de zaak is hij zijn ergernis gaan uitpraten en in zijn lievelingscafé werd hij weer met open armen ontvangen. Het is nu een half jaar later. Hij hoopt dat het zo blijft, zijn kind gaat een stuk beter nu er minder spanningen in het gezin zijn,  en  zijn huwelijk ‘is (goed) vol te houden’. ‘En, zegt hij, ik ben een nieuw mens’.